‘Dankzij thuiszorg blijft het leven de moeite waard’

Nog teveel mensen denken en praten negatief over onze sector. Doodzonde, ze moesten eens weten hoe mooi het is om te werken in zorg en welzijn. Hoeveel betekenis het leven krijgt door er voor een ander te zijn.

Om de beeldvorming positiever te kleuren, maakte filmmaker Bart Hölscher, in samenwerking met Zorg aan Zet, een driedelige documentaireserie. Échte mensen met échte verhalen uit de praktijk. Het wordt prachtig en waardevol, zo leert een eerste blik achter de schermen.

Bart Jansen uit Sevenum, cliënt van De Zorggroep:

“Twintig jaar geleden werd bij mij de ziekte van Devic vastgesteld, een zeldzame vorm van MS die gepaard gaat met ontstekingen in het centrale zenuwstelsel. Ik ben volledig afhankelijk van zorg. Naast de hulp van mijn moeder en zus komt er drie keer per dag iemand van de Zorggroep om me te verzorgen, voeden en in bed te leggen. Dat gaat allemaal heel natuurlijk en in een prettige sfeer. De radio staat aan, we maken een praatje en drinken koffie. De zorg staat nooit op de voorgrond. En zo wil ik het ook. Ik wil een zo normaal mogelijk leven leiden.

"Het tekort aan zorgpersoneel is groot en wordt met het oog op de vergrijzing en het toenemende aantal zieken alleen maar groter. Als deze film ertoe bijdraagt dat meer jongeren kiezen voor een baan de zorg, is mijn missie geslaagd."

Toen de vraag kwam of ik wilde meewerken aan zo’n persoonlijke film als deze moest ik even nadenken. Van nature sta ik niet zo graag in het middelpunt. Uiteindelijk heb ik toch volmondig ‘ja’ gezegd. Het doel van deze documentaire is namelijk te belangrijk. Het tekort aan zorgpersoneel is groot en wordt met het oog op de vergrijzing en het toenemende aantal zieken alleen maar groter. Als deze film ertoe bijdraagt dat meer jongeren kiezen voor een baan de zorg, is mijn missie geslaagd. Dan blijft de thuiszorg voor mij - en voor alle andere zieke mensen – gewaarborgd en kan ik het leven blijven leiden dat ik nu leid.

De kennismaking met filmmaker Bart verliep erg prettig. Ik was best nerveus, maar bij binnenkomst was het ijs al gebroken. Bart was heel gemoedelijk en stelde me op mijn gemak. Drie keer is hij bij mij thuis geweest. Het was leuk en het voelde ongedwongen, we waren rustig aan het praten. Vanwege het coronavirus werden de opnamen afgelopen voorjaar stilgelegd. Als het goed is, komt Bart nog een keer terug om de laatste beelden te schieten. Hij wil me nog een keer vastleggen in het dorp, als ik naar het voetballen kijk of een kaartje leg met vrienden.

Het laatste wat ik wil, is dat mensen me zielig vinden

Natuurlijk is mijn leven anders dan vroeger. Ik ben verlamd en zit in een rolstoel met kinbesturing. Beter ga ik niet meer worden en hoewel de situatie de laatste jaren redelijk stabiel is, heb ik geen idee hoe mijn ziekte zich zal ontwikkelen. Ondanks die onzekerheid is het leven nog steeds de moeite waard. Er valt genoeg te genieten. Als die boodschap uit deze documentaire komt, ben ik een tevreden mens.”

Nieuwsgierig geworden? Volgende week leest u het verhaal van Karin Schwarz, projectleider Streetwise, over de documentaire van Sue en haar begeleider Wendy.